Ik heb een paar weken niet kunnen sporten en kan pas sinds een dag of zes weer iets doen. In deze tijd is dat niet echt lekker. Juist doordat ik niet kon sporten merkte ik dat actief bewegen me echt door deze rare tijden trekt.
Negen weken geleden vloog ik in het bos van m’n mountainbike: lichte hersenschudding. Drie weken geleden stuiterde ik weer van m’n fiets: linkerschouder uit de kom. Ik was met één van m’n jongens. Hij ging linksaf ik rechtsaf. Sturen in elkaar en bam, bij Marc Overmars voor de deur. Marc dacht dat we koffie kwamen drinken, ik zeg ‘Marc, breng me maar naar het ziekenhuis.’ Kostte me ook nog een ballonvaart, die Hellas voor m’n vijftigste had geboekt. Met m’n schouder in een mitella kon ik niet zelfstandig in en uit het mandje klimmen en dat moet.
Inmiddels kan ik weer een beetje fietsen, wel heel voorzichtig zodat ik niet weer onderuit ga, maar ik ben er allemachtig blij mee. Dit moet ik eigenlijk niet hardop uitspreken, maar ik heb ook al drie keer getennist met mijn linkerhand in mijn zak. Blijft toch het mooiste spelletje.
Het blijven rare tijden, daar kom ik niet omheen, privé en zakelijk. Onze geplande lange vakantie met z’n allen ging (natuurlijk) niet door, groot feest voor mijn vijftigste ook niet. Wilden we klein feestje doen, zei de minister president op een dinsdagavond dat dat ook niet verstandig was. Het werd een etentje thuis met het gezin. En last but not least de gecancelde ballonvaart.
Leuke vakantie in Oostenrijk gehad hoor, maar alles ging afgelopen periode anders dan we hadden bedacht. Dat is de nieuwe werkelijkheid, waarin ik nog steeds mijn ruimte moet vinden.
Dit mag wel, dat mag niet. Het is niet voor niets hè: in mijn directe omgeving liggen weer mensen in het ziekenhuis met COVID. Het is niet weg! Een van mijn jongens was verkouden; drie dagen later kon je testen in Volendam, vanuit Epe. Wat doe je dan? Het is de hele tijd zoeken, althans zo voel ik het. Je bent voortdurend bezig met weloverwogen beslissingen te nemen. Wat wel, wat niet!
Op het werk gaan wij maximaal één dag per week naar kantoor op het Nationaal Tennis Centrum. De dagen zijn verdeeld over de collega’s, zodat je één keer per week je directe collega’s kunt zien. Sowieso tot het eind van het jaar werken we zo.
Vorige week is de kick off van de jeugdselecties geweest, maar niet voor de ouders. Dat kon gewoon niet. We hebben de start van de A-opleiding gehad, met 140 toekomstige leraren. We hebben nog nooit zoveel aanmeldingen gehad, maar die kunnen we niet bij elkaar brengen, dus het moest online. We hebben NK’s gehad, allemaal op COVID-wijze en één ITF WTT in Alkmaar. De andere WTT’s voelden zich niet comfortabel en zijn niet doorgegaan. We hebben twee weken Amjoy-Cup gehad, in Veldhoven en Bergeijk, de enige internationale jeugdtoernooien die zijn doorgegaan. Maar als je ziet wat je ervoor moet doen, moet je je afvragen of dat het wel waard is. Voor onze sport natuurlijk geweldig dat deze toernooien zijn doorgegaan.
Inmiddels zitten we middenin de reisprotocollen voor internationaal tennis. Welke spelers kunnen waarheen? Zijn spelers verzekerd als gevolg van COVID en code oranje gebieden? Als spelers of coaches van Spanje naar Tsjechië reizen, hoe moet dat? Of via Rome naar Parijs. Mag dat, kan dat en hoe dan? Je bent de hele tijd met een balanceer-act bezig: pionieren met gezond verstand.
Wereldwijd verandert er momenteel iedere drie tot zes uur wel iets. Toernooi gaat wel door, niet door, of onder andere condities. De US Open is veilig, iedereen in een bubbel, maar Benoit Paire wordt in New York net voor de start positief getest. Toch niet zo veilig dus. Parijs heeft code oranje, maar Roland Garros gaat door. Mogen spelers van bubbel naar bubbel?
Ondanks al dat zoeken en die onzekerheden zijn er ook genoeg mooie dingen. Finalist Wesley Koolhof en halve finalist Jean-Julien Rojer bij het herendubbel op de US Open. Kwartfinale Demi Schuurs in New York, rolstoeltennisster Diede de Groot die voor de derde keer op rij de US Open wint en Sam Schröder die met een wild card het toernooi in komt en meteen de US Open Quads wint! De Nederlandse spelers hebben het na de coronaperiode bij terugkomst op de tour gelijk of beter gedaan dan veel anderen. We zijn zeker niet achterop geraakt. Parijs wordt natuurlijk een belangrijke test voor Kiki én voor Arantxa en voor alle spelers in de qualie.
Bovendien gaat tennis in Nederland op dit moment fantastisch. We hebben de terugval van leden van 2018 en 2019 helemaal omgebogen. De samenwerking tussen leraren, verenigingen en de KNLTB loopt beter dan ooit.
We zijn op heel veel borden tegelijk aan het schaken, halen heel veel info op en nemen met gezond verstand beslissingen, want er valt nog genoeg te winnen en winnen dat doe ik graag 😉
